و روح و نیازهای آدمیان را در زمینه های گوناگون، با زبان دعا بیان داشته اند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله دعا را سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمان ها و زمین دانسته و فرموده است: «الدُّعاءُ سِلاحُ ادعیه و آداب حرمین شریفین، ص: 10

الْمُؤْمِنِ، وَعَمُودُ الدّینِ وَنُورُ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ». «1»

خداوند نیز در قرآن این بشارت را به بندگان خود داده است که اگر او را با اخلاص بخوانند دعاهایشان را مستجاب می گرداند:

وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنّی فَإِنّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَ لْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ «2».

«و هنگامی که بندگان من از تو درباره من می پرسند، بگو:

من نزدیکم، دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا می خواند پاسخ می گویم پس آنها دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند، باشد که بر حقیقت راه یابند».

زیارت نیز در اسلام و به خصوص در فرهنگ تشیّع، جایگاه والا و ویژه ای دارد. از یک سو معصومان علیهم السلام برای زیارت ارزش قائل شده و از سوی دیگر زائران را گرامی و ارجمند می شمارند، هم «مزارها» اهمیّت و اعتبار خاصّی ادعیه و آداب حرمین شریفین، ص: 11

دارند و هم مزورها (زیارت شوندگان) مورد تکریم و احترام فراوانند و در نتیجه زائران میهمانان مائده معنوی اولیای خدا هستند و با زیارت این شایستگی را خواهند یافت که مورد عنایت و توجّه پروردگار و معصومان علیهم السلام قرار گیرند.

البته هر دعا و درخواستی از خداوند یکتا، مطلوب شارع مقدّس است لیکن ثواب و فضیلت دعاها و زیارت های رسیده از معصومان علیهم السلام به مراتب بیشتر و بالاتر است. از این رو در دعاها و زیارت هایی که از پیشوایان